Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε

Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε
κι ατόσα πόνι͜α δί’ς με -ν;
Θέλω να ζω και χ̌αίρουμαι -ν-,
εσύ πάντα κλαινί͜εις με -ν

Πονώ, τα τέρτι͜α μ’ είν’ πολλά,
φαρμακών’νε το ψ̌όπο μ’
Και αραεύω την χαράν
σ’ έρημον άλλον τόπον

Εσύ το κομμενόχρονον
και το καταραμένον,
γιατί ’κι ’κχ̌ύντς λίγον νερόν 
σην καρδι͜ά μ’ το καμένον;