Λαλαχ̌εμένον

Μάνα, σ̌κίσον την καρδία μ’
και τέρ’ απέσ’ ντο έχ̌ει
Κι αν έν’ οφίδι σκότα ’το,
κι αν έν’ ήλιος ας λάμπει
κι αν έν’ τ’ εγάπ’ς η καμονή
ας καίει με κι ας μανίζ’ με

Όθεν πατείς τ’ ομμάτι͜α μου
κι όθεν δι͜αβαίντς το ψ̌όπο μ’
’Κι θέλω να δειλαίνεσαι
και να παραπονείσαι
Εσύ τ’ εμόν το μαναχόν
και το λαλαχ̌εμένον

Τα ξύλα τ’ς είν’ λαφρόξυλα,
ξερά ελαφροκέρι͜α
Τ’ ομμάτι͜α τ’ς είναι γαλανά
και τα μαλλία τ’ς τέλια
κι αφκά ’ς σο σπαρελόπον ατ’ς
είν’ τα μηλόπα τ’ς μέλια