Φίλε Αντώνη

Τέσσερα τη Τρυγομηνά
σο Μιναρέ¹ εγεννέθεν
τη Σίμονος το πρωτικάρ’
και τη Κουιρούκ’ τ’ εγγόνι,
τη Κερασάς το πρώτο αγόρ’,
ο φίλος ι-μ’ ο Αντώνης

Τέσσερα αδελφόπα είστουν,
Αντώνης κι η Παρθένα,
η Μαρία κι ο Γιωρίκας,
πάντα να είστουν ένα
Να ζείτε και να χ̌αίρουστουν,
πάντα αδελφωμένα
Ση ζωήν μη χωρίουστουν,
πάντα να είστουν ένα

Εχπάστες, φίλε μ’, κι έφυες
σα έρημα τα ξένα
Άντζ̌ακ εσύ εγόμωσες
και τα είκοσι ένα
Παρέα ευτάμε -ν- έμορφον
πάντα εμείς μετ’ εσένα
Εσύ είσαι ο αρχηγόν
αδά σα μαύρα ξένα

Το χατιρόπο σ’ έν’ τρανόν,
ο Πόντος σην καρδίαν
Όντες ακούς την κεμεντζ̌έν
φτουλακίζ’ η καρδία σ’
Σα χ̌έρι͜α σ’ παίρτς το τοξάρι σ’
και γελούν και τ’ ωτία σ’
Καρδίαν μάλαμαν, τρανόν,
πάντα να έ͜εις την υεία σ’

Μάτσ̌καλης και καλόν παιδίν,
και ’κι χαλάντς χατίριν
Χιλιόμετρα ξάι ’κι σαεύ’ς
όντες θα κρούει σ’ αχούλι σ’
Ραχ̌ι͜ά κι ορμάνι͜α απιδι͜αβαίντς
για ν’ ακούς το Μακούλη
γουρεύ’ς την παρέαν αμὰν
και πάμε ούλ’ εντάμαν

Σ’ έναν το χ̌έρι σ’ το φορκάλ’,
σ’ άλλο το σιλευτέρ’
Ευτάς ατ’ όλι͜α παστρικά
και όλι͜α παρλαεύ’νε
Ατά όλι͜α τα έμορφα
σο ταπιέτ’ σ’ ιεύ’νε
Τα φτειρόπα¹, τα έμορφα,
φίλε, σ’ εσέν ιεύ’νε

Φίλε Αντώνη, δίγω σε -ν-
τ’ ευχ̌ία ας σην καρδία μ’
Εσ̌ι͜άδας να δί’ σ’ ο Θεόν,
πάντα να έ͜εις την υείαν