Εσύ να εθέλ’νες

Παναΐα μ’, γλύτα με
άντζ̌α είδα αΐκον θάμαν
απέσ’ σα δύο ομμάτι͜α τ’ς
ο ήλιον κι ο φέγγον εντάμαν

Εσύ να εθέλ’νες
κι εγώ να επόρ’να
τη σεβντά σ’ σην καρδι͜ά μ’,
γιαβρί μ’, θα εφόρ’να

Ποίος εζωγράφ’σε σε
σ’ ουρανού απάν’ τα λίβι͜α
και τ’ έρημον το καρδόπο μ’
έσυρεν σα τσιλίδι͜α;

Εσύ να εθέλ’νες
κι εγώ να επόρ’να
τη σεβντά σ’ σην καρδι͜ά μ’,
γιαβρί μ’, θα εφόρ’να

Δος με, Θεέ μ’, υπομονήν
γιατί ’κ’ είμαι μαθεμένος
Σην εγάπ’ είμαι τσ̌εχέλτς
κι ας σο σεβνταλούκ’ καμένος

Εσύ να εθέλ’νες
κι εγώ να επόρ’να
τη σεβντά σ’ σην καρδι͜ά μ’,
γιαβρί μ’, θα εφόρ’να