Η γαρή μ’ επαλαλώθεν

Η γαρή μ’ επαλαλώθεν,
κάθαν ημέραν τσ̌αΐζ’
Με την μάνα μ’ και τον κύρη μ’
ντό έχ̌’ ατέ και ταβίζ’;

Γιάτι, βρε γαρή, τσ̌αΐ͜εις;
Ξάι ολίγον ’κι νουνί͜εις!
Ασ’ ατείντς εγώ εγεννέθα
και σο γιάνι σ’ κιάν’ εστέθα

Ντό να ’ίνουμαι ’κ’ εξέρω,
πάντα εγώ παρακαλώ
Με την μάνα μ’/κύρη μ’ ντο τσ̌αΐζ’
έχ’ ατο τρανόν καημόν

Γιάτι, βρε γαρή, τσ̌αΐ͜εις;
Ξάι ολίγον ’κι νουνί͜εις!
Ασ’ ατείντς εγώ εγεννέθα
και σο γιάνι σ’ κιάν’ εστέθα

Θ’ απιδα̤βαίνω, θα φεύω
και θα πάω σα μακρά
Να μη ακούγω να τσ̌αΐζ’
την μάνα μ’ σ’ εμέν σουμά
Να μη ελέπω να μαλών’
τον κύρη μ’ σ’ εμέν σουμά

Γιάτι, βρε γαρή, τσ̌αΐ͜εις;
Ξάι ολίγον ’κι νουνί͜εις!
Ασ’ ατείντς εγώ εγεννέθα
και σο γιάνι σ’ κιάν’ εστέθα

Ασ’ ατείντς εγώ εγεννέθα
και σο γιάνι σ’ κιάν’ εστέθα [...]