Μέντσον κι έπαρ’ με, κορτσόπον

Μέντσον κι έπαρ’ με, κορτσόπον,
σην οτά σ’, σην οτά σ’
Αγκαλιάστ’ και φίλ’ με, ρίζα μ’,
μ’ ερωτάς, μ’ ερωτάς

Πολλά νουνίζω,
ψ̌ην τυρα̤ννίζω
κι απ’ εσέν την κόρ’
πώς να χορτάζω;

Πας σολτάτος κι έρχ̌εσαι κι εμέν
άλλο ’κι παίρτς, κι άλλο ’κι παίρτς
Εμέν ’κι θα παίρτς
σο αίμα μ’ μ’ εμπαίντς
Να έ͜εις το κρίμα μ’
μ’ εβγάλτς τ’ όνεμα μ’

Ατά τα λόγια μη λες ατα,
λελεύω σε, λελεύω σε!
Πώς ’κι παίρω σε;
Χαζίρ έχω σε!
Θέλτς; κι ατώρα
σ’ οσπίτ’ φέρω σε

Αμάν-αμάν έι
καρσ̌ί κι αμάν νέι
Ντιλ μπιλμέζ
σοζ ανλαμάζ¹