Λάχανα

Η μάνα και το κορίτσ’ [πουλί μ’]
αντάμα κοιμούντανε
Μόλις έκ’σαν να τραγουδώ [γιαβρί μ’]
λαγγεύ’νε και σ’κούντανε

Λάχανα, πουλί μ’, λάχανα
σο πέραν τη μαχαλά
Με τα χ̌έρα̤ σ’ εποίκες α’, [γιαβρί μ’]
σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανά

Η μάνα λέει σην κουτσ̌ή [γιάβρι μ’]
«Ντ’ έπαθες, ρε κορτσόπο μ’;
Η ώρα τρεις της νυχτός έν’
έμπα σο κρεβατόπον»

Πίνω έναν, πίνω δύο,
πίνω τρία-τέσσερα
Για τη χ̌έρας το κορτσόπον
εγώ πα ντό έσυρα!

Αχ! κι όλεν τα στράτας λάσκουμαι
κι όλεν τα μονοπάτα̤
Την καρδούλα μ’ εποίκες α’
χ̌ίλα̤ δύο κομμάτα̤

Έναν μήναν κι έναν χρόνο,
σύρω τη σεβντάς τον πόνο
Μετ’ ατό χαρεντερί͜εις με
κι έναν φίλεμαν ’κι δί’ς με