Η κεμεντζ̌έ μ’ κοκκύμελον

Παίξον τη λύρα σ’, λυριτσ̌ή,
παίξον α’ μερακλία
Ας τραγωδούν και χ̌αίρουνταν
τη χώρας τα παιδία

Το κεμεντζ̌όπο μ’ κελαηδεί
κι εγώ χ̌ελιδονίζω
Εφέκα τ’ εμά τα τέρτι͜α
και για τ’ εσέν νουνίζω

Τη κεμεντζ̌ές ι-μ’ το τοξάρ’
πάει κι έρ’ται κι ορωτά σε:
-Ση Καλανταρί’ τα νύχτας
μαναχόν πώς κοιμάσαι;

Η κεμεντζ̌έ μ’ κοκκύμελον,
το τοξάρι μ’ ελαίαν
Ερρούξα κι αραεύω σε
ση πουλί’ τα φωλέας

Τη νύχταν όντες τραγωδώ
μ’ εβγαίντς σο παραθύρι σ’
Φοούμαι μ’ εγροικούν ατο
η μάνα σ’ και -ν- ο κύρη σ’