Έναν έχ̌’ εμέν η μάνα μ’
κι η ζωή μ’ πα έναν έν’
Κρίμα έν’ να παλαλούμαι
και να χάμαι για τ’ εσέν
Έντον άψιμον και κάφτ’ με
για τ’ εσέν η ψ̌η μ’ τ’ απέσ’
Έλα γιάτρεψον το πόνο μ’
λέγω σε, Θεόν αν έ͜εις!
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’,
ρίζα μ’, είδα λέγω σε
Και σην κόλασην θα ρούζω,
πουλί μ’, αν ’κ’ ελέπω σε
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’
είδα, να λελεύω σε!
Με το αίμαν σην καρδία μ’
τ’ όνομα σ’ γραμμένον έν’
και το φως που έν’ σα μάτι͜α μ’
έχ’ α’ μόνον για τ’ εσέν
Έντον άψιμον και κάφτ’ με
για τ’ εσέν η ψ̌η μ’ τ’ απέσ’
Πουλί μ’, κάπως αποθάνω
και πεταχαβά θα κλαις
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’,
ρίζα μ’, είδα λέγω σε
Και σην κόλασην θα ρούζω,
πουλί μ’, αν ’κ’ ελέπω σε
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’
είδα, να λελεύω σε!
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’,
ρίζα μ’, είδα λέγω σε
Και σην κόλασην θα ρούζω,
πουλί μ’, αν ’κ’ ελέπω σε
Τον παράδεισον σ’ ομμάτι͜α σ’
είδα, να λελεύω σε!
