Τραγούδι του φουκαρά

Όνταν έμ’νε εγώ μικρός
έμ’ και πολλά καρδι͜ακός
’Κ’ εφοούμ’νε ’ς σα θηρία,
νι͜ά αρκούδι͜α, νι͜ά σ̌κυλία

Αρ’ εξέρετε, παιδία,
ντ’ εποίκα ’γώ την δουλείαν
Αρ’ εχπάστα και -ν- επήγα
σην καϊβι͜άν και του Πιστόφ’

Αρ’ εκαικά -ν- εκάτσα
είπ’ ατονε φιλικά
«Φέρ’ έναν οκάν ρακόπον
και έναν οκάν κρασόπον»

Έμπρι͜α μ’ έναν στόλ’ εθέκεν
κι εμέν μαναχόν εφέκεν
Αρ’ είπε με «φά’ και πία,
έχομε πολλά ρακία»

’Κι ξέρω πόσον έπα
και εσ’κώθα¹ και -ν- ευχέθα
«Τάη,» είπα, «ο Θεός
να χαρί͜ει σε και τον γιο σ’!»

«Ντό λες» είπε με, «καημένε;
Τραγωδείς, τσ̌ιλτουρεμένε;
Αγλήγορα τα παράδας,
θα ’φτάγω σε χ̌ίλ’ παρτσ̌άδας!¹»

Εχάλασα σο τσ̌επόπο μ’
κι εύρα έναν καπεκόπον
Έπλωσα ’τον την παράν
με έναν τρανόν χαράν

-Έπες κρασίν βαρελέας
και μέλ’ τρία πουλουλέας
και κεράσ̌ι͜α τρία τάγια
κι εκατόν πενήντα τσ̌άγι͜α
και δί’ς με έναν καπέκ’;
Τέρ’ εσύ και τον κιοπέκ’!