Διάλεκτος Καρς

Ένας Καυκάσιος, Γιάννης Χαραλαμπίδης, Κιόλιαλης

Ας λέω σας, παιδία έναν μεσι͜άλ’...

Ένας αλεπός κι ένας άρκος κι ένας λύκος έρθαν εσταύρωσαν σ’ έναν σταυροστράτ’ απάν’.

Λέει ο ένας τον άλλον:
-’Ίνουμες παραδέλφι͜α;
-’Ίνουμες!

’Σ’κώθανε επεκαικά, είπανε ας παίρομε τα πέλια και τα μακέλλια και πάμε χταλεύομε και τρώγομε, ζούμε. Σίτι͜α επέγ’ναν εχτάλευανε, εύραν έναν κουτίν μέλ’. Είπεν ατ’ς-ε ο άρκον «δεβάτε σ’κώστε α’ τουβραδί’ και πάμ’ τρώγομ’ α’». Επεκεί εσ’κώθεν επήεν άρκον κι επήεν έσ’κωσεν α’ κι εκλώστεν κι έρθεν.

Έρθεν αλεπόν πονηρός, δι͜άβολος έν’. Σίτι͜α ’χτάλευεν εντώκεν σο νουν ατ’ το μέλ’, ετσ̌άιξεν:
-Έιιιι! Ντό έν’;
Είπεν ατον ο λύκον κι ο άρκον:
-Ντό έν’;
Είπεν:
-Κια, κουίζ’νε με να βαφτίζω, να πάω ’φτάγω έναν τσ̌ιράχ’!
-Ε! δέβα

Εκλώστεν κι έρθεν, είπαν ατον «ντ’ εκόλλτσες το τσ̌ιράχι σ’;», είπεν «σκαλωστής»!
Επήεν αλλομίαν, ση δεύτεραν φοράν, επήεν ήμ’σωσεν το μέλ’ κι έρθεν.
Είπαν ατον «ντ’ εκόλλτσες το τσ̌ιράχι σ’;», είπεν «ημ’σωστής»!
Αρ’ εχτάλεψαν έναν ξα κι άλλο...σα τρία φοράς απάν’...
-Έι! Ντό έν’ (νε)πρε εφέκετε με αξάν ση δουλείαν. Μη τσ̌αΐζετε!
Είπαν «ντό έν’;»
-Είπαν για ξαν τσ̌ιράχ’ ’α κολλίζω/βαφτίζω!
«Δέβα» είπαν ατον.
Επήεν κι έρθεν, είπαν «ντ’ εκόλλτσες το τσ̌ιράχ’ σ’;», είπεν «υλιστής, κουπιστής»

Αρ’ εχτάλεψαν ους τουβραδί’ εκαικά, εσ’κώθανε κι επήαν σ’ οσπίτ’ είπαν ας πάμ’ τρώγομ’ το μέλ’.
Επήανε, τερούν νι͜ά μέλ’, νι͜ά τιδέν. Είπανε «αούτ’ το μέλ’ ποίος έφαεν α’;». Ο εις λέει «εσύ έφαες α’», άλλος λέει «εσύ έφαες α’», άλλος λέει «εσύ έφαες α’»...’κ’ επόρεσαν να εύρηκαν ποίος έφαεν α’. Είπανε, καλύτερα ας κείμες κα’ και κλειδώνομ’ την πόρταν, όποιος χ̌έζ’ αφκάτ’ ατ’ εκείνος έφαεν το μέλ’. Εκλείδωσαν την πόρταν κι έπεσαν κα’. Μεσανυχτί’, εσ’κώθεν αλεπόν έσπιγξεν ατον το μέλ’, θα χ̌έζ’ αφκάτ’ ντ’ ’α ’φτάει ’κι ’ξέρ’, επήεν γάλι͜α-γάλι͜α...άρκον χορουγκίζ’...επήεν γάλι͜α-γάλι͜α έχ̌εσεν σον κώλον τ’ άρκονος. Εσ’κώθαν αποπουρνού ετέρεσαν, ντό τερείς! Τ’ άρκονος η κοιλία νηστικόν κι ο κώλος ατ’ σκατωμένον. Είπεν «εσύ έφαες το μέλ’». «Όχι εγώ ’κ’ έφαγα ’το, γιοκ!». «’α πάμε ευτάμε έναν τσ̌ουχούρ’ κι όποιος λαγγεύ’ απάν’ κέσ’ εκείνος έφαεν το μέλ’». Εποίκαν έναν τσ̌ουχούρ’, επήαν εκαικά. Σίτι͜α λαγγεύ’νε αλεπόν λαφρός! ’Λάγγεψεν απ’ αδά επήεν ους πέραν. Έρθεν κι ο λύκον, ελάγγεψεν κι εκείνος, επήεν ους πέραν. Έρθεν άρκον. Άμον ντ’ ελάγγεψεν κι ερρούξεν απέσ’. Ερρούξεν απέσ’, ο εις απ’ αδά κι άλλος απ’ ακεί εντώκαν ατον, εντώκαν ατον κι έρθαν είπανε «εμείς ατώρα, αφού ’κ’ έχομε εμπιστοσύνι͜αν ο εις σον άλλον, ας χωρίγουμες και πάμε ο εις σ’ έργον εμουν κι άλλος σ’ άλλο κι άλλος σ’ άλλο». Επεκεικά ξηχωρίγανε κι επήγαν ο εις αδά κι άλλος ακεί κι άλλος σ’ άλλ’ το μέρος κι εγλύτωσαν.