Τα παράδες ντό θ’ ευτάς

Τα παράδες ντό θ’ ευτάς;
τέρεν κι όλι͜α να μασάς
Εκεί σον κόσμον που θα πας
’κι δα̤βαίν’ ξαν ο παράς
Αχ, Βάσω! Αχ, Βάσω!
’κι δα̤βαίν’ ξαν ο παράς

Έκαψες τ’ εμόν την ψ̌ην,
έσπρυνες και το μαλλί μ’
Το αίμα μ’ έντον νερόν,
αναστενάζω ους να μερών’
Αχ, Βάσω! Αχ, Βάσω!
αναστενάζω ους να μερών’

Ορφανός σην ξενιτείαν,
είν’ κομμένα τα φτερά μ’
Η ψ̌η μ’ έχ̌’ τρανόν γεράν,
’κι λαρούται, ’κι αποθάν’
Άι, Βάσω! Άι, Βάσω!
’κι λαρούται, ’κι αποθάν’