Τ’ εμόν τ’ αρνίν σην ξενιτει͜άν

Τρία χρόνα̤ εγέντονε
σην ξενιτά̤ν γυρίζω
Εχάσα τα συλλογικά μ’,
κανέναν ’κ’ εγνωρίζω

Άμε, μάνα, άμε, μάνα,
άμε κι αγλήγορα έλα
Τη θάλασσαν στράταν ποίσον,
τ’ αρνόπο μ’ έπαρ’ κι έλα

Τ’ εμόν τ’ αρνίν σην ξενιτά̤ν
εγέντον πέντε χρόνα̤
Νύχταν ημέραν επέμ’ναν
τ’ ομματόπα μ’ σα δρόμα̤

Αρ’ αέτσ’ άμον καλόν έν’,
[ψ̌η μ’] τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’,
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Νασάν εκείνον που ’κ’ είδε
βάσανα ση ζωήν ατ’
και με φαρμάκια ξενιτά̤ς
να τυρα̤ννίζ’ την ψ̌ην ατ’

Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ
πότε θα ξημερώνει
ν’ ελέπω το μικρόν τ’ αρνί μ’
όντες πάει σο νερόν -ι