Όνειρο

Μικρέσσα έμουν, ουκ̌’ έξερα τ’ αγάπεμα λάγ̆ο ζόρι έν’. Εγάπεσα. Χεμ πάλ’ ας σην καρδία μ’ απέσ’ μετ’ ούλο την καρδία μ’. Η αγάπη για τ’ εμέν τρανόν φουρτούνας έτον. Εβρόντενεν απέσ’ α-μ’ κ̌ι εγώ με τα δά̤κρυ͜α μ’ ερθέφιζα τη σεβντά. Το χορτάρ’ όμον το τυλίεται σο χώμα εγώ πα χαέτσ’ ετυλίγουμ’νε την αγάπη. Ατός όντα έλεε με βαρέα λόγ̆ια ζερζελές ’ίνουτον σην καρδία μ’ κ̌αι άνεμος σο νου μ’. Εγώ όμον γκιουζέσι¹ φύλλο επέρεν εμέ εμπρόν ατ’ κ̌ι ελάιζε με αδά κ̌ι ακ̌εί. Έμαθα, μαναχό εις όντα αγαπά πολλά ζόρι κ̌αι πολλά βαρύ έν’. Η σεβντά, η ψ̌η μ’ οσάτι ’ρίγανεν ας ση μαναχωσία τ’ έμαθαν ντόχνα έν’. Έξερ’να ουκ̌’ εγάπενες με όμον τ’ εγάπενα σε εγώ. Έξερ’να ὰμα όντα έρχουσουνε σα σουμά μ’ ούλα̤ ντ’ έλεες με τ’ άπορα ενεσπάλλενα. Ετρόμαζεν η ψ̌η μ’ ας σην αγάπη μ’... Ετρόμαζεν η ψ̌η μ’ ας σην αγάπη μ’.  Πολλά χρόνι͜α έτρεξα αποπίσ’ α-σ’. Επαρακάλεσα, εθέλεσα, επόνεσα, σ’ ομμάτι͜α σ’ απέσ’ ετέρεσα ὰμα ουκ̌’ είδες με. Ό,τι έτονε εποίκα. Ουκ̌’ επόρεσες αγαπησέναι με. Πολλά επέρ’μεινα σε. Όσον επέρ’μεινα ατόσον εκολλίγα. Εγροίκ̌εσα. Η σεβντά με το ζόρι ουκ̌’ ’ίνεται. Τα ψ̌ήα εντάμα να τρομάζ’νε, τ’ ομμάτι͜α εντάμα να γελούν, τα καρδίας εντάμα ν’ αγαπούν, τα νούι͜α εντάμα να θέλουν. Αργά πάλ’ αν έν’, εγροίκ̌εσα ’το. Αρ’ έχ̌ει πάγω, βαροκαρδιγ̆μένισσα, φουμιγμένισσα, ’γαναχτεμένισσα κ̌ι ας σα ψέματα φουρκ̌ιγμένισσα. Έχ̌ει πάγω σ’ έναν σκότεινο ρδόμο μέρ’. Εξέρω η σέβντα, αβού ντο κουβαλάω απέσ’ ε-μ’ σ’ ατό το ρδόμο να στρώνει με, να φουμίζει με, να παλαλώνει με, ὰμα οπίσ’ ουκ̌έ να κλώσκουμαι. Πάλ’ ας λέγω σε, με τα δα̤κρυωμένα τ’ ομμάτι͜α μου οσάτι πάγω...εσένα όμον τ’ εγάπεσα άλλο καϊνένα ουκ̌έ ν’ αγαπώ. Ὰμα ακαρδα̤τέσσα πα ουκ̌έ να ’ίνουμαι κ̌αι ουκ̌έ ν’ ανεσπάλλω ούλα. Νέ τ’ εγέλασα κ̌αι νέ τ’ έκλαψα. Να είσαι πάντα σο νου μ’, εσύ τ’ εμό, με τα δάκρυ͜α μ’ τ’ ερθέφισα.