Βάϊ εμέν το παλληκάρ’

Το Χάρον έγκαν τ’ όνεμα μ’,
[ν’ αηλί εμέν!]
σ’ ένα χαρτί γραμμένον
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]
Ετοίμασεν την κερεντήν,
[ν’ αηλί εμέν!]
βαρύν κι ακονεμένον
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]

Άψιμον έκχ̌’σεν σ’ άλογα τ’
[ν’ αηλί εμέν!]
και σα φτερά τ’ φωτία
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]
Στράταν αφήν’ και στράταν παίρ’
[ν’ αηλί εμέν!]
να έρ’ται -ν- όλεν μίαν
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]

Έρθεν η ώρα τ’ αχπαστής,
[ν’ αηλί εμέν!]
ο Χάρον κουβαλεί με
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]
Το υστερνόν το φίλεμαν
[ν’ αηλί εμέν!]
άτσ̌απας πη θα δί’ με;
[βάι εμέν το παλληκάρ’!]