Βέχω βέχω

Ανάθεμα και τα μακρά
όθεν ’κι πάει λαλία
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εσκοτείνεψαν
ας σην αροθυμίαν

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Άλλ’ λένε πού ’γεννέθα εγώ,
εκεί πα θα πεθάνω
’Γεννέθα ’γώ σο Καζακστάν,
ὰμα να μη προφτάνω

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Αβούτος κόσμος ψεύτικον,
ντο τρως, πίντς ’κι απομέν’ -τ- σε
Εξορία σο Καζακστάν,
πολλά μάτι͜α εκλαίντσεν

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Έικιτι, εξορία! Όποιος ερρούξεν εξέρ’ ντο αξίζ’ ατό ο λόγον.
Να μη τυχαίν’ και κάποιος άλλος να ρούζ’ σ’ αΐκα μαύρα, έρημα κακά.
Και μη χειρότερα!

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
και με τ’ ομματί’ μ’ τα δακρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω