Ας λέγω σας, νε παιδία,
πως δούλευα σο Laki
Ατό το εργοστάσιο
εγβάλλ’νε σαλαμάκι
Σαλαμάκι, παριζάκι,
εσαπώντσετεν τον Laki
Παστουρμάς και μορταδέλα,
έλα, Λάκη, χαμογέλα
Την εβδομάδαν μια φορά
εγβάλλ’νανε αέρος
Εκεί απέσ’ εδούλευεν
ένας κακούργος γέρος
Γέρο, είσαι σπαστικός,
πάντα μελαγχολικός
Εμέν στείλτς σην αποθήκη,
μαναχός τερείς τη Βίκυ
Διάφοροι έταν εκεί,
έτον και ένας ξένος
Σ’ ατό το εργοστάσιο
για πάντα καρφωμένος
Κρητικός και Ηπειρώτης
τραγουδάει ο Φλωρινιώτης
Άιντε, ξένε και μεγάλε,
μη μιλάς και ξαναβάλε
Για τ’ εμέν λένε «μάγκας έν’,
τι κάνει όλα ξέρει!»
Όμως το εργοστάσιο
εμένα δεν συμφέρει
Τρώγω, πίνω, τρώγω, πίνω,
τρώγω, πίνω και μεθώ
Και τ’ αλλαντικά του Laki
ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ
Τα δύο σ’ έναν ’κι πουλεί
ο σύντροφος ο άλλος
Μετ’ έναν έν’ και Πόντιος
κι ο πρώτος κι ο μεγάλος
Laki φά’ και Laki πία,
να τρώει και η γειτονία
Σαλάμια Laki μια ζωή
σ’ αυτή τη κοινωνία
Φά’ και πία, φά’ και πία
σ’ Άκαπας τα ραχ̌ία
Πία τα κρύα τα νερά,
σύρον τη σεβνταλία
Φά’ και πία, φά’ και πία
σαλάμια και κρασία
Σαλάμια Laki μια ζωή
να έ͜εις πάντα την υεία σ’
Φά’ και πία, φά’ και πία
ση Λάκη την υγείαν
Καλλίον άνθρωπον ’κ’ ευρήκ’ς
αν αραεύ’ς δουλείαν
