Το κατσόπο μ’ τ’ έμορφον

Ο πατέρα σ’ τρώει τα ψ̌ήα σ’
και θαμάζ’ την εμορφία σ’
’Ζάλτσεν και τη γειτονία
και η μάνα σ’ η Σοφία

Τ’ ομμάτι͜α σ’ αστράφτ’ν’, φωτάζ’νε,
την καρδία μ’ απιτάζ’νε

Η ζωή σ’ παράδεισον,
ντό εξέρτς ας σο κακόν;
Να χαρίζ’ σε -ν- ο Θεόν
έναν παιδόπον καλόν

Το κατσόπο μ’ τ’ έμορφον
όλτς εσάς θα παλαλών’
Το κατσόπο σ’ τ’ έμορφον
όλτς εμάς θα παλαλών’

Το κατσόπο μ’ τ’ έμορφον
όλτς εσάς θα παλαλών’
Το κατσόπο σ’ τ’ έμορφον
όλτς εμάς θα παλαλών’