Το παράπονον τη νέονος

Αδά σον κόσμον απάν’ 
είχα έναν κρυφόν χαράν
Με κρυφόν χαράν εζήν’να
τη ζωή μ’ για τ’ ατέ εδίν’να

Χαίρουμαι και τραγωδώ
εθαρρείτεν ’κι πονώ
Ελάτεν, λελεύω σας,
τη ψ̌ης ι-μ’ ας λέω σας

Ένουμ’νε τσ̌αχάλ’ παιδίν,
εγάπανα είναν κουτσ̌ήν
ορφανόν άμον εμέν,
σην εγκάλα̤ μ’ έκλαιεν

Έλεεν μ’ «αν ’κι αγαπάς με,
με τα χ̌έρα̤ σ’ να πας θάφτς με!
Εγώ εσέν αν ’κι παίρω
ση ζωή μ’ να ζω ’κι θέλω»

Ατώρα ποίος ηξέρ’,
γιατί εμέν άλλο ’κι θέλ’;
Την καρδία μ’ να λαφρώνω
κι ας σο τέρτι μ’ να γλυτώνω

Είπε με «Είσαι φτωχός,
δέβα τέρ’ το τυχερό σ’!
Σούκ’, δέβα σην Γερμανίαν
κι έλα αγάπα με αλλομίαν»