Σον Λευτέρ’

Πόσον εζέλεψα, Λευτέρ’,
τον θάνατον τ’ εσόν -ι!
Νασάν εσέν που έσ̌κισες
κι επήες σην Πατρίδαν!
Τάμαν είχ̌ες κι εποίκες α’,
εκεί ν’ αφήντς το ψ̌όπο σ’,
εκεί σ’ άγια τα χώματα,
τα καταματωμένα
Νασάν εσέν Χατζ̌ηλευτέρ’,
νασάν τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
π’ εσπάλτσες ατα μαναχός
κι επέρες τ’ ανοιγάρι͜α
άμον ντ’ ευτάει ο οικοκύρτς
όντες φεύ’ ας σ’ οσπίτ’ν ατ’
και όλια τα δουλείας ατ’
με τη σειράν εποίκεν
Η Τραπεζούντα έστραψεν
κι εκαπατεύτεν λίβι͜α
κι η δείσα έρθεν κι ετσ̌όκεψεν
κι εγέντον χαλαρδία
κι ας ση Λαραχανήν απέσ’
είνας αητέντς εξέβεν·
εσ’κώθεν ους τον ουρανόν
κι εράεψεν τη στράταν
κι εκόνεψεν σο Βέρμιον,
ση Καστανιάς τον τόπον
Μίαν εντώκεν τα φτέρα τ’,
δεύτερον το κουδούκ’ν ατ’,
εντώκεν απάν’ σο λιθάρ’
κι εγνέφ’σεν τον Χτενίδην:
-Για σούκ’, Χτενίδη, άτυχε
για σ’κώσον το λιθάρι σ’,
σούκ’ κι έλα ας κοινωνίζω σε
Πατρίδας κοινωνίαν,
σούκ’ μη φογάσαι τον Θεόν,
το κρίμαν παίρω απάν’ ι-μ’
Το λόγον ατ’ ’κ’ εμέσαξεν
κι εξέβεν ο Χτενίδης:
-Ατόσα χρόνια αδά ’πάν’
εσέναν ενεμέν’να·
έλα, Λευτέρ’ ας κάθουμες
και πέει με εκεί ντό είδες
Μη λες μ’ απόθεν έρχ̌εσαι,
εγροίκ’σα ’το ας σον χτύπον
Ατόσα χρόνια αδά ’πάν’
’κ’ έκ’σα αΐκον λαλίαν
-Αν αρχινώ και λέγω σε
ντό είδανε τ’ ομμάτι͜α μ’,
φοούμαι θα χολιάσ̌κεσαι
και θα κακοκαρδί͜εις με
Ατώρα ’κ’ έχουμε καιρόν
να κάθουμαι και λέω
Θα λέγουμ’ ατα μαναχ̌οί
ση στράταν σίτι͜α πάμε
εκεί σον έρημον τον Άδ’
ν’ ακούγ’νε μας-ε κι άλλοι
Ο Λυσσαρίδης π’ αναμέν’,
τρανόν έν’ το χατίρ’ν ατ’!
Εκείνος πα άμον εσέν
τρανά μουράτι͜α είχ̌εν·
μίαν κι άλλο να έλεπεν
τον τόπον ντ’ εγεννέθεν
Για έλ’ ατώρα σούκ’ απάν’
και πίασον το χ̌έρι μ’
ας πάμε ους τη Σουμελάν
κρούομε την καμπάναν
ν’ ακούγ’νε μας οι ζωντανοί
σ’ όλιον την οικουμένην
να στείλουμ’ ατ’ς το μένεμαν
το μέγαν δι͜αρμενείαν:
«Πατρίδας να μη χάν’ντανε
άλλο αδά σον κόσμον
κι ο καθαείς να θάφκεται
σον τόπον ντ’ εγεννέθεν»