Την πατρίδα μ’ έχασα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Στάθης Συμεωνίδης, Χρήστος Συμεωνίδης

Την πατρίδα μ’ έχασα,
έκλαψα κι επόνεσα
Λύγουμαι κι αροθυμώ,
[όι, όι! όι, όι!]
ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ!

Μίαν κι άλλο ση ζωή μ’,
’ς σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’
νερόπον ας έπινα
[όι, όι! όι, όι!]
και τ’ ομμάτι͜α μ’ έπλυνα

Τα ταφία μ’ έχασα,
ντ’ έθαψα ’κ’ ενέσπαλα!
Τ’ εμετέρτς¹ αναστορώ
[όι, όι! όι, όι!]
και σο ψ̌όπο μ’ κουβαλώ!

Μίαν κι άλλο ση ζωή μ’
’ς σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’
νερόπον ας έπινα
[όι, όι! όι, όι!]
και τ’ ομμάτι͜α μ’ έπλυνα

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρι͜α ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα
[όι, όι! όι, όι!]
επέμ’ναν ακράνοιχτα!²

Μίαν κι άλλο ση ζωή μ’
’ς σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’
νερόπον ας έπινα
[όι, όι! όι, όι!]
και τ’ ομμάτι͜α μ’ έπλυνα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ακάντηλα	χωρίς καντήλια
ακράνοιχτα	μισάνοιχτα
ανασπάλω	ξεχάσω
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
αροθυμώ	νοσταλγώ
εμετέρτς	ημέτερους, δικούς μου (ανθρώπους)	ἡμέτερος
ενέσπαλα	ξέχασα
επέμ’ναν	απόμειναν
επορώ	μπορώ
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
λύγουμαι	λιώνω
μίαν	μια φορά
μίαν κι άλλο	άλλη μια φορά
νερόπον	νεράκι
ομμάτι͜α	μάτια
πεγάδι	βρύση
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
’ς	(ας) από
ταφία	τάφοι, το νεκροταφείο
ψ̌όπο	ψυχούλα

Σημειώσεις

¹ Ακούγεται πιθ. εκ παραδρομής να λέει «τ’ εμετέρτ»
² Ακούγεται πιθ. εκ παραδρομής να λέει «ακρόνοιχτα»