Ξενιτεμένε μ’, ντ’ άγνα ζεις

Ξενιτεμένε μ’, ντ’ άγνα ζεις;
Ποίος στρών’; πού κοιμάσαι;
Ποίος αφτύν’ και μαερεύ’
κι εμέν ξάι ’κ’ εθυμάσαι;

Έκλαψα όταν έφυες,
πόνεσεν η καρδία μ’
Μόνον τα δά̤κρυ͜α τ’ ομματί’ μ’
έχω παρηγορίαν

Εκεί που ζεις σην ξενιτει͜άν,
πολλά μακρά ασ’ εμέναν
Ωρία ανασπάλτς, πουλί μ’,
τ’ ομμάτι͜α μ’ τα κλαμένα

Τα δά̤κρυ͜α μ’ ευτάω μελάν’,
στείλω σε χ̌αιρετίας
Στείλω σε κι ας σην ψ̌η μ’ απέσ’
τ’ εμά τα τραωδίας