Θα ’κχύνω δάκρα θλιβερά

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Βασίλης Μιχαηλίδης, Πόλυς Παυλίδης

Σεράντα ποταμόνερα,
εφτά ραχ̌ία χ̌ι͜όνι͜α
’κ’ επόρεσαν ν’ εχάν’νανε
τη καρδά̤ς ι-μ’ τα πόνι͜α

Θα ’κχ̌ύνω δά̤κρα θλιβερά,
τα φύλλα να μαραίν’νταν
και τα κλαδόπα τη δεντρού,
κι εκείνα πα ξεραίν’νταν

Άμον έναν ισίζ’ ραχ̌ίν
σο χ̌ι͜όν’ καπατεμένον
Αέτσ’ έν’ και τ’ εμόν η ψ̌η,
σα τέρτα̤ φορτωμένον

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
δεντρού	δέντρου
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
επόρεσαν	μπόρεσαν
εχάν’νανε	έκαναν να χαθούν, έδιωχναν
ισίζ’	ερημικό/ή, απομονωμένο/η	ıssız
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καπατεμένον	σκεπασμένο/η, καλυμμένο/η, κλεισμένο/η σε κτ	kapatmak
καρδά̤ς	(γεν. εν.) καρδιάς, (ον. πληθ.) καρδιές
κλαδόπα	κλαδάκια
’κχ̌ύνω	εκχύνω, χύνω, εκβάλλω	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
μαραίν’νταν	μαραίνονται
ξεραίν’νταν	ξεραίνονται
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πόνι͜α	πόνοι
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
σεράντα	σαράντα
τέρτα̤	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
χ̌ι͜όν’	χιόνι
ψ̌η	ψυχή