Εγάπεσα πολλά

Εγάπεσα πολλά
τ’ εμόν το γιαβρίν
Μετ’ ατέν εγώ θα ζω
όλεν τη ζωή μ’

Λάσκουμαι απέσ’ σα στράτας,
αραεύω εγώ τ’ ομμάτι͜α σ’
’Ποίκες με κι εσέν νουνίζω,
’κ’ επορώ να ταγιανίζω

Την παντέμορφον
να χαρίζ’νε με -ν-
Χ̌ίλι͜α τάματα ας ’φτάνε
’κι καθίζ’νε με

Λύεται η ψ̌η μ’
άμον το κερίν
Εθολώθανε τ’ ομμάτι͜α μ’,
’κ’ έχω άλλο ζωήν

Εμάρανες το καρδόπο μ’,
πώς να μη κλαίω, αρνόπο μ’;
Τα δακρόπα μ’ ένταν αίμαν,
θα χάντς με, πουλί μ’, εμέναν

Δος με ας ση χαράν,
εξέρτς πως επορείς
Λάρωσον τα τερτόπα μ’
αν εμέν πονείς

Λάσκουμαι απέσ’ σα στράτας,
αραεύω εγώ τ’ ομμάτι͜α σ’
’Ποίκες με κι εσέν νουνίζω
’κ’ επορώ να ταγιανίζω

Δος με ας ση χαράν,
εξέρτς πως επορείς
Λάρωσον τα τερτόπα μ’
αν εμέν πονείς