Πάντα κρού’ς σο νου μ’ και κλαίω

Γουρπάν’ εγώ να ’ίνουμαι,
αρνί μ’, ατού σα κάλλια σ’
Πότε θ’ ανοίγ’νε τα στράτας
να ρούζω σην εγκάλια σ’;

Πάντα κρού’ς σο νου μ’ και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Μαναχός σύρω τα πόνι͜α
ση ξενιτει͜άς τα δρόμι͜α

Στείλον με το μαντιλόπο σ’
μ’ έναν περιστερόπον
Ας έχ’ ατα άμον φυλαχτόν
ση καρδι͜άς ι-μ’ τον τόπον

Πάντα κρού’ς σο νου μ’ και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Μαναχός σύρω τα πόνι͜α
ση ξενιτει͜άς τα δρόμι͜α

Τρανόν έν’ το παράπονο μ’
απέσ’ σην ψ̌η μ’ γραμμένον
Τη ξενιτείας ο καημόν
σην καρδι͜ά μ’ καρφωμένον

Πάντα κρού’ς σο νου μ’ και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Μαναχός σύρω τα πόνι͜α
ση ξενιτει͜άς τα δρόμι͜α