Το καμίσι μ’ ματωμένον

Προβολή Τραγουδιού

Ποντιακοί σεβντάδες - Τέρε με, κόρ’, τέρε με

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ακριβόπουλος, Μάκης Γραντζίδης

Το καμίσι μ’ ματωμένον,
κόκκινον τσ̌ικάρ’
Το κορμί μ’ απάν’ σο χώμαν
κι απάν’ σο λιθάρ’

Βάι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν,
θα λιγούται -ν- ας σο κλάμαν
Το χαπάρι μ’ όντες φέρ’νε,
φίλ’ και συγγενοί θα κλαίνε

Ποίον άστρ’ είχ̌εν τη μοίρα μ’
και -ν- εκρύφκουτον
Τη βραδήν εγώ ντ’ εχάμ’νε
’κείνο σβήουτον

Βάι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν,
θα λιγούται -ν- ας σο κλάμαν
Το χαπάρι μ’ όντες φέρ’νε,
φίλ’ και συγγενοί θα κλαίνε

Τα μωρά μ’ τιδέν ’κι ξέρ’νε
κι αναμέν’νε με
Είν’ μικρά και ’κ’ εγροικούνε
για να κλαίνε με

Βάι! ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν,
θα λιγούται -ν- ας σο κλάμαν
Το χαπάρι μ’ όντες φέρ’νε,
φίλ’ και συγγενοί θα κλαίνε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
αναμέν’νε	περιμένουν, αναμένουν
απάν’	πάνω
ας σο	απ’ το	ασό σο (από το)
βραδήν	βράδυ
εγροικούνε	καταλαβαίνουν
είν’	(για πληθ.) είναι
εκρύφκουτον	κρυβόταν
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εχάμ’νε	χανόμουν, μτφ. πέθαινα
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καμίσι	πουκάμισο	υπό+καμίσιον<camisia
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λιγούται	επιθυμεί κτ σφοδρά, χάνει τις αισθήσεις του/της, λιποθυμά
λιθάρ’	λιθάρι, πέτρα
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ξέρ’νε	ξέρουν, γνωρίζουν
όντες	όταν
σβήουτον	(αμεταβ.) έσβηνε, μτφ. χανόταν
συγγενοί	συγγενείς
τιδέν	τίποτα
τσ̌ικάρ’	σπλάχνο	ciğer/ciger
φέρ’νε	φέρνουν
φίλ’	(προστ. φιλώ) φίλα, (πληθ. φίλον) φίλοι
χαπάρι	χαμπάρι, είδηση, μαντάτο	haber/ḫaber