Η Τσ̌όφα εζάντυνεν

-Σην υείαν εσουν, παιδία! Σην υείαν εσουν!
-Γιατί εφέκες το τοξάρι σ’ Νίκολα; Παίξον! Αΐκον κέφ’ άλλο πού θα ευρήκ’ ατο; Ας σου έφυες κιάν’ ας σο χωρίον εθαρρείς και γουρζουλάς εύρε μας. Νιά χορόντας, νιά τραγωδίας! Για τ’ ατό, παίξον!
-Εγώ, θείο, να παίζω ους το πρωί. Ὰμα ελέπω τη θεία μ’ τη Τσ̌όφαν έρ’ται απ’ ακέσ’ κρατεί κι έναν στουράκ’ σα χ̌έρι͜α τ’ς και θα χαλάν’ το κέφ’ν εμουν.
-Το κέφ’ τη Γιωρίκα τη Φοντούκ’ σον κόσμον άνθρωπος ’κ’ ευρέθεν να χαλάν’! Και ίλιαμ και τ’ εμόν η γραία! Εσύ σύρον το τοξάρι σ’ και τη θεία σ’ την Τσ̌όφα άφ’ς ατεν σ’ εμέν. Εγώ ισάζ’ ατεν!
-Καλώς την θείαν την Τσ̌όφαν! Καλώς την θείαν την Τσ̌όφαν!
-Ο Καλομηνάς εδέβεν απάν’ εσουν. Γαϊδά̤ρ’ παιδία! Κι εσύ, σαπόγερε! Νε, χαλαγμένον χορτάρ’! Ασ’ οψέ κιάν’ πίντς! ’Κι έσκασες; Θ’ αρρωσταίντς και θα γίνεσαι βάρος σ’ εμά τ’ ωμία! Ογλήγορα σ’ οσπίτ’! Θέκον το κιφάλι σ’ σο μαξιλάρ’ να ψοφάς και να ησυχά͜εις ολίγον!
-Παιδία, άμον ύλαγμαν ακούω. Ποίος δι͜άβολος κι εσέγκεν απέσ’ σ’ ατέν ντ’ υλάζ’; Τ’ εμόν η γραία η Τσ̌οφράκα έν’! Για πέει με, νε κουσ̌κουρού ταράτς αράευες; Έρθες να χαλάντς το κέφ’ν εμουν; Δέβα σ’ οσπίτ’ ψέσον το μαλέζ’ και γουρζουλι͜άγ’. Δέβα, μη γίνεσαι γέλος τη χωρί’!
-Εμέν θα γελά το χωρίον γιόξαμ’ εσέναν που το ρακίν άμον νερόν πίντς ατο; Τα παράδες ντο στείλ’νε τα παιδία ας ση Γερμανίαν εκείνα πα ούλια αλείφκεσαι κι αβαράς πα απομέντς. Έναν φιστανόπον εμέν την άχαρον ’κι παίρτς. Χα! αούτο ντο φορώ έναν ράμμαν να σύρτς εκατόν εμπάλια ρούζ’νε.
-Νέψα νεραξία, εσύ τα καινούρι͜α τα φιστάνια ντό θα ’φτάς ατα; Ολόεν ημέρα απέσ’ σα μαντρία κείσαι. Θα μουρταρί͜εις και χάντς ατα. Τη καρβωντσ̌ή η θαγατέρα ’κ’ είσαι;
-Άφ’ς τον κύρη μ’, ο Θεόν να συχωρά ’τον. Τ’ ημ’σά τ’ εκεινού ας είχ̌ες κι άλλο ντ’ έθελ’να; Αχ! σου κυρού μ’ άμον βασιλοκόριτσον εζήν’να.
-Χα, χα, χα, ας γελώ, παιδία! Έκ’σετεν ντό είπεν η καταμάγια; Ενέσπαλες όντας έρθεν νύφε σ’ οσπίτι. Τρία ημερόνυχτα η σ’χωρεμέντσα η μάνα μ’ έλουζεν ατεν και ξαν καρβωνοζώμι͜α έτρεχαν από ’πάν’ ατ’ς.
-Φου, αναθεμά σε, ψεύτε! Εμέν έλουζεν η μάνα σ’ γιόξαμ’ εσέν, ναι; Γιόξαμ’ εσέναν που όντας έρθα σ’ οσπίτ’ν εσουν σκαφίδ’ ’κ’ είχ̌ετεν. Σαπών’ πα απ’ εμέν εμάθετε. Τα φτείρας έτρεχαν άμον πρόβατα απάν’ εσουν!
-Ατώρα ατέ, παιδία, σκάν’ που εγώ είμαι κι άλλο γιοσμάς ασ’ ατεν! Χα, χα! Ατέ εγέντον άμον βαρι͜ασμέντσα φροθάκα!
-Εμέν τερείς, νε αγιαράευτε μεθύστακα! Το κιφάλι σ’ ’κι τερείς που έντον άμον γλουπιμένον κολογκύθ’ και τα γναφία σ’ άμον του μουχτερού;
-Γραία, πολλά αέραν επέρες! Εφέκα σε να υλά͜εις κι εσύ εθάρρεσες κρύον νερόν είμαι. Δέβα χάθ’, επέζεψα το ύλαγμα σ’!
-Ους τ’ ατώρα μόνον ύλαζα. Ὰμα οσήμερον νιέτ’ έχω να δάκω. Κι άσ̌κεμα θα δάκω!
-’Μώ το νόμο σ’, παιδία, η γραία μ’ εγουτούρεψεν! Παντέλη, φέρε έναν ζιντσ̌ίρ’, δέσον και σύρον ατεν έξ’ να ησυχάζομε!
-Για ας τερώ ποίον παλληκάρ’ έν’ ατό ντο θα σύρ’ έξ’ την Τσ̌όφαν; Αν ’κι μετρώ μετ’ αούτο το στουράκ’ τα στούδι͜α τ’ εγώ να μη προφτάνω και πάω σ’ οσπίτ’.
-Μετ’ ατό ντ’ εποίκες άλλο οσπίτ’ ’κ’ ελέπ’ς. Θα πας κείσαι σο μαντρίν με τα ζα εντάμαν.
-Τεμέκ χτήνον πα εποίκες με! Αχ! τώρα εγώ εσέν δεικνύζω σε ντ’ άγνον χτήνον έν’ η Τσ̌όφα!
-Βοήθεια, παιδία, κρατέστε͜ ατεν! Θα σκοτών’ με τη γαϊδάρ’ η θαγατέρα! Κρατέστε͜ ατεν! Βοήθεια!
-Για όλα ατά ντο έσυρα, αχά σαπόγερε! Σαπόγερε! Μέθυστακα!