Η μάνα κι ο πατέρας/Η άνοιξη

Η μάνα και ο πατέρας
είναι γη και ουρανόν
Είν’ ο ήλι͜ον και ο φέγγον
και τη παρχαρί’ νερόν

Ατείν’ φέρ’νε σε σο κόσμον
και σο γιάνι σ’ αγρυπνούν
και σον καθαέναν πόνο σ’
απ’ εσέν πολλά πονούν

Χωρίς τα ρίζας σο δεντρόν
ξεραίν’νταν τα κλαδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
’κι γίν’νταν τα παιδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
κανείς, πουλί μ’, ’κ’ ελέπ’ χαΐρ’,
χαράν ’κ’ ελέπ’ καμίαν

Νύχταν-ημέραν δουλεύ’νε
ό,τι θέλτς να δίν’νε σε
και γερούνε και ασπρύν’νε
άνθρωπος να γίνεσαι

Η μάνα όλιον την ημέραν
σιδερών’, πλύν’ και μαειρεύ’
κι ο πατέρας ση δουλείαν
με τα ιδρώματα τ’ παλεύ’

Χωρίς τα ρίζας σο δεντρόν
ξεραίν’νταν τα κλαδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
’κι γίν’νταν τα παιδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
κανείς, πουλί μ’, ’κ’ ελέπ’ χαΐρ’,
χαράν ’κ’ ελέπ’ καμίαν

Τη μάνα σ’ και τον πατέρα σ’
να τιμάς και ν’ αγαπάς
Όταν θα γερούν και ρούζ’νε
πρέπ’ το χρέος ι-σ’ να ευτάς

Και σα υστερνά τα ώρας
πριν να φεύ’νε ας ση ζωήν
έπαρ’ φυλαχτόν και βάλε
τη γονέον την ευχ̌ήν

Χωρίς τα ρίζας σο δεντρόν
ξεραίν’νταν τα κλαδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
’κι γίν’νταν τα παιδία
Χωρίς την μάναν και τον κύρ’
κανείς, πουλί μ’, ’κ’ ελέπ’ χαΐρ’,
χαράν ’κ’ ελέπ’ καμίαν

♫

Έρ’ται ένας καιρός,
’κ’ επορείς να κοιμάσαι
’Γνεφί͜εις και τα πουλόπα
πρωί-πρωί αφουκράσαι

Σ’ οσπίτι σ’ χ̌ελιδόνι͜α,
φωλέας σα μπαλκόνι͜α
Παντού κέσ’ τραγωδίας
και αηδονί’ λαλίας

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα

Έρ’ται ένας καιρός
που όλια πρασινίζ’νε
Ραχ̌ία και κοιλάδι͜α
και λουλουδόπα ανθίζ’νε

Τα ημέρας τρανύν’νε,
τα παραθύρι͜α ανοίγ̆’νε
Παντού κέσ’ ευωδίας,
παντού χαράς λαλίας

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα

Έρ’ται ένας καιρός
κι όλια ση γην αλλάζ’νε
Ο ήλιον τον κόσμον χουλέν’
κι όλια τριγύρ’ φωτάζ’νε

Τρανύν’νε τα χορτάρι͜α,
σ̌κεπάζ’νε τα λιθάρι͜α
Σα φύλλα, σα κλαδόπα,
πλεθύν’νε τα πουλόπα

Η άνοιξη, η άνοιξη,
νύφε στεφανωμέντσα
άμον δεκαεξάχρονον
κορτσόπον στολισμέντσα