Άπλωσον, Θεέ μ’, το χ̌έρι σ’

Ντό εποίκαν τα μωρά
και τη κοσμί’ τα κακίας,
τ’ αλλωνών τα αμαρτίας
πάντα τ’ άκλερα πλερών’νε;

Τ’ ομματόπα τα μικρά
που τερούνε λυπημένα
με τα χ̌ερόπα κομμένα
οι τρανοί ’κ’ ελέπ’ν’ ατα

♫

Άπλωσον, Θεέ μ’, το χ̌έρι σ’,
Εσύ μόνον επορείς
Μίαν κι άλλο αδά σον κόσμον
ξαν τη φώτισην να δί’ς

Χτίζ’νε όπλα και πουλούνε,
χημικά, πυρηνικά
και σον κόσμον ντο κακά
ταγουτεύ’νε ’κι τερούνε

Πόσα κι άλλο Χιροσίμας
και πόσα ξεριζωμούς
και λαών αφανισμούς
θα ελέπομε -ν- ακόμαν;

Άπλωσον, Θεέ μ’, το χ̌έρι σ’,
Εσύ μόνον επορείς
Μίαν κι άλλο αδά σον κόσμον
ξαν τη φώτισην να δί’ς

Πύραυλους κι αεροπλάνα
όσον επορούνε χτίζ’νε
Όνειρα και πολιτείας
νύχταν-ημέραν κρεμίζ’νε

Εργοστάσια, καπνούς,
το νερόν πα μολυμένον
Ως και τ’ άνασμαν ντο παίρ’νε
ατό πα φαρμακωμένον

Άπλωσον, Θεέ μ’, το χ̌έρι σ’,
Εσύ μόνον επορείς
Μίαν κι άλλο αδά σον κόσμον
ξαν τη φώτισην να δί’ς