Το σόι μ’ και η καπιλιά μ’

Το σόι μ’ και -ν- η καπιλιά μ’
καλοέρ’ και ποπάδες
Εγώ τίναν ομοίασα,
αγαπώ τοι χ̌εράδες;

Σεβντάν έχω, σεβντάν πουλώ,
άι! σεβνταλής γυρίζω
Σεβντάν έχω σο καρδόπο μ’
και πώς θα ταγιανίζω;

♫

Ση κρεβατί’ σ’ το γιάν’ καικά,
σα ποδάρι͜α σ’ μερέαν
ολίγον τόπον ποίσον με,
τσούνας γεννεμασέαν

Τα κάλλια σ’ επερίσσεψαν,
το αίμαν θα φουρκίζ’ σε
Κόρη, τη μάνα σ’ πέει ατο,
ας τερεί κι ας αντρί͜ει σε

Συλλογισμένα πορπατώ
τα χ̌έρι͜α μ’ σταυρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
πουλί μ’, κι άμον εμένα

Νουνίζω τα γεράματα μ’,
τα υστερνά μ’ τα χρόνια
Κάπως να μ’ είχα βάσανα,
κάπως να μ’ είχα πόνια