Εσύ τ’ αυγής το άστρον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Μακρίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

expand_content

Τον κόσμον θα ασπροφορώ,
τη γην θ’ ανθοφορίζω
Κι απάν’ σ’ έναν ψηλόν ραχ̌ίν
καστρόπορταν θα χτίζω

Ν’ ανοίγ’ ατεν για να εμπαίντς,
να παίρτς τ’ εμόν το κάστρον
Κι ακεί ψηλά για να φωτά͜εις
εσύ τ’ αυγής το άστρον

Για να γομούται η γη με φως
μαναχόν χαμογέλα
Κι αέτσ’ κι εγώ να χ̌αίρουμαι,
έλα, πουλόπο μ’, έλα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
ακεί	εκεί
απάν’	πάνω
ατεν	αυτήν
γομούται	γεμίζει, βουρκώνει, κομπιάζει
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
εμπαίντς	μπαίνεις
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
παίρτς	παίρνεις
πουλόπο	πουλάκι
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
φωτά͜εις	φωτίζεις, λάμπεις
χ̌αίρουμαι	χαίρομαι