Έφυεν από σουμά μ’

Το κορίτσ’ τ’ εμόν
την ψ̌η μ’ φαρμακών’
Έφυεν από σουμά μ’
κι εμέν θανατών’

Εροθύμεσα τ’ ομμάτι͜α σ’
και το φίλεμα τ’ εσόν
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα
’κι θέλω να ξημερών’

Έλα και μη φεύ’ς,
ας σ’ αχούλι μ’ ’κ’ εβγαίντς
’Κι θέλω να χάνω σε -ν-,
την ψ̌η μ’ τογραεύ’ς

Εροθύμεσα τ’ ομμάτι͜α σ’
και το φίλεμα τ’ εσόν
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα
’κι θέλω να ξημερών’

Ποίσον ήντι͜αν θέλτς
έναν μόνο να ’ξέρτς
Εγάπανα σε -νε- πολλά
κι ατό ’κι γανεύ’ς

Εροθύμεσα τ’ ομμάτι͜α σ’
και το φίλεμα τ’ εσόν
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα
’κι θέλω να ξημερών’

Θα κλαις και θα ζελεύ’ς
εμέν όντες ελέπ’ς
μ’ έναν έμορφον κορτσόπον
και θα πουσ̌μανεύ’ς

Εροθύμεσα τ’ ομμάτι͜α σ’
και το φίλεμα τ’ εσόν
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα
’κι θέλω να ξημερών’

Εροθύμεσα τ’ ομμάτι͜α σ’
και το φίλεμα τ’ εσόν
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα
’κι θέλω να ξημερών’