Ο καημόν τη ξενιτεμένου

Προβολή Τραγουδιού

Εγώ θα κλώσκουμαι/Ο καημόν τη ξενιτεμένου

Καλλιτέχνες: Γεώργιος Εμμανουηλίδης, Γιάννης Τσανάκαλης, Μήτκας Ιακωβίδης

Ζω σην ξενιτείαν
με μαύρον καρδίαν
Έρημος, μονάχος κι ορφανός
Άνθρωπον ’κ’ ευρήκω
τον πόνο μ’ να λέω
να φεύ’ από ’πάν’ ι-μ’ ο καημός

Νουνίζω τα παιδία μ’,
τα μικρά γιαβρία μ’
και σ’ ομμάτι͜α μ’ τρέχ’νε δακρόπα
Για τ’ ατά ’παιδεύτα,
χρόνια ’ξενιτεύτα
και ’κι ξέρω αν θα ελέπ’ ατα

Ψεύτρα ξενιτεία,
κομπώντς τα παιδία
και -ν- εμέν αέτσ’ εκόμπωσες
’Δέκες με -ν- παράδες,
ένοιξες γεράδες,
άλλ’ έναν πατέραν εσκότωσες

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
ατά	αυτά
ατα	αυτά
γεράδες	πληγές, τραύματα	yara
γιαβρία	μωρά, μικρά, παιδιά	yavru
δακρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
’δέκες	(εδέκες) έδωσες
εκόμπωσες	ξεγέλασες, εξαπάτησες, μτφ. σαγήνευσες	κομβόω
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
ένοιξες	άνοιξες
ευρήκω	βρίσκω
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κομπώντς	εξαπατάς, ξεγελάς, μτφ. σαγηνεύεις	κομβόω
νουνίζω	σκέφτομαι
ομμάτι͜α	μάτια
παιδία	παιδιά
’πάν’	(απάν’) πάνω
παράδες	λεφτά, χρήματα	para/pāre
τρέχ’νε	τρέχουν
φεύ’	φεύγει