Τσ̌ετίν ο κόσμον

Εσύ τον κόσμον απ’ εμέν
εξέρτς κι άλλο καλλίον
Φίλε, δος με έναν απαντήν,
μ’ έχ’ α’ σην ψ̌η μ’ φορτίον

Γιατί ’κι θέλ’νε οι τρανοί
αγαπημέν’ να ζούμε;
Σ’κών’νε τον κόσμον σο ποδάρ’
να πάγ’νε πολεμούνε

Ας απαντώ ντο ερωτάς
για το τσ̌ετίν τον κόσμον
Κι ατό το βάρος ντ’ έ͜εις σην ψ̌η σ’,
Γιάννε, ν’ απολαφρώνω

Ο κόσμον πάντα αέτσ’ έτον
αγγεύ’ α̤τ’ κι η ιστορία
Αδέλφι͜α, πόνον κι η χαρά
είναι σην κοινωνίαν

Όθεν αίμαν και πόλεμος
εκεί έν’ και ο Χάρον
Και τον Χριστόν σταυρών’ν’ ατον
σον κόσμον μίαν κι άλλο

Τα ορφανά και τ’ άρρωστα,
τ’ άχαρα ντό θα ’φτάγ’νε;
Παρακαλούνε τον Θεόν
σον ουρανόν να πάγ’νε

Εγάπ’ που ’κ’ έχ̌’ σην καρδι͜άν ατ’,
πίστην απέσ’ σην ψ̌ην ατ’
ο νους ατ’ πάντα σο κακόν,
κόλαση η ζωή -ν- ατ’

Τα ορφανά όλια ο Θεόν
τρανύν’ και στείλ’ γονέαν
Και σα πουλόπα τα τυφλά
Ατός χτίζ’ την φωλέαν

Η πείνα κι η ανέχεια
σην γην απ’ άκραν σ’ άκρα
Πόλεμοι και ξεριζωμοί
και ξενιτείας δάκρυ͜α

Εχάθεν ας σον άνθρωπον
αγουρα̤κόν ο λόγον
Κι ατώρα αγαπούνε σε -ν-
για το συμφέρον μόνον

Οι πόλεμοι κι όλα ντ’ αγγεύ’ς
είν’ ας σ’ αρχαία χρόνια
Η γη ντο ζούμε μάνα έν’,
πάντα γεννά με πόνια

Κι άλλο σωστόν και τίμιον
ατότε η κοινωνία
Απέσ’ ση φτώχιαν έκρυφταν
και την φιλοτιμίαν

Και πού να κιβενεύκεσαι;
πουθέν φιλοτιμίαν!
Νέ εμπιστοσύνι͜α, νέ τιδέν,
ψέμαν και αδικίαν

Ντό πρώτο απ’ όλα να νουνί͜εις;
Το χ̌έρι σ’ πού ν’ απλώντς α’;
Πώς να κανείται η εγάπ’ σ’
κι αβούτ’ την γη να σώντς α’;

Φίλε, μη κιβενεύκεσαι
σε καν’νάν και καμίαν
Σην ψ̌η σ’ έν’ ο παράδεισον,
σα δάκρυ͜α η ανθρωπία -ν

Γιάννε, γουρπάν’ σ’ εσόν την ψ̌ην,
την πίστην, τη φιλίαν
’Κ’ έρ’ται μετ’ έναν χ̌ελιδόν’
η άνοιξη καμίαν

Σον κόσμον καν’νάς ’κ’ επορεί
να φέρ’ τη σωτηρίαν
Μόνο με θάμαν τη Θεού
θα σούται η κοινωνίαν

Μόνο με θάμαν τη Θεού
θα σούται η κοινωνίαν
Σον κόσμον καν’νάς ’κ’ επορεί
να φέρ’ τη σωτηρίαν