Αποθαμένον αναστέν’

Αποθαμένον αναστέν’
ατό τ’ εσόν εγκάλι͜α
Νασάν τον κύρ’ π’ εποίν’νε σε,
η μερακλίσσα η μάνα

Γιατί ’κι αφήν’ -τ- σε -ν- η μάνα σ’
και να φεύ’ς ας σο γιάν’ ατ’ς;
Όντες έτον άμον εσέν
θ’ έτρωεν από ’πάν’ ατ’ς

Σον ουρανόν κρεμάεται
ασημένιον καντάρι
Εκεί ζυγιάσκουν τ’ έμορφα
με το μαργαριτάρι

Π’ επέθαναν εγλύτωσαν,
που ζουν πα θ’ αποθάν’νε
Αδά σον κόσμον απάν’ κέσ’
του κάκου είν’ ντ’ ευτάμε