Αμαρτίαν

Εσένα όντες ελέπω
η καρδία μ’ καίγεται
Για τ’ ατά ντ’ ευτάς, πουλόπο μ’,
καμίαν ’κι χ̌αίρουμαι -ν

Δέβα, πουλί μ’, αλλομίαν,
ποίσον ξαν την αμαρτίαν
Την ψ̌η σ’ που θα παραδώντς,
[ε!] τέρε, ρίζα μ’, να γλυτώντς

Έναν βάλλτς απέσ’ σ’ οσπίτι σ’,
οξ̌ωκά άλλον αραεύ’ς
’Κι χορτάζ’ τ’ εσόν η καρδι͜ά
’κι θέλτς, πουλί μ’, να παντρεύ’ς

Δέβα, πουλί μ’, αλλομίαν,
ποίσον ξαν την αμαρτίαν
Την ψ̌η σ’ που θα παραδώντς,
[ε!] τέρε, ρίζα μ’, να γλυτώντς

Η ζωή σ’ αέτσ’ θα χάται,
άμα θέλτς το γιατρικόν
δέβα απέσ’ σην εγκλησίαν
να ευρήκ’ς πνευματικόν

Δέβα, πουλί μ’, αλλομίαν,
ποίσον ξαν την αμαρτίαν
Την  ψ̌η σ’ που θα παραδώντς,
[ε!] τέρε, ρίζα μ’, να γλυτώντς

Δέβα, πουλί μ’, αλλομίαν,
ποίσον ξαν την αμαρτίαν
Την ψ̌η σ’ που θα παραδώντς,
[ε!] τέρε, ρίζα μ’, να γλυτώντς