Μάνα μ’

Μάνα μ’, εμέν ετράνυνες
ση φτώχεια μαναχέσσα
Πατέρας έσ’νε για τ’ εμέν,
βράχος η άχαρεσσα

Πουλί μ’, η μάνα σ’ είμαι εγώ,
ότι επόρ’να εποίν’να
Για να τρανύντς εσύ, γιαβρί μ’,
εγώ ζωή ’κ’ εποίν’να

Μάνα μ’, η καρδία σ’ πονεί,
τ’ ομμάτι͜α σ’ όλο δάκρυ͜α
Εγόμωσα απέσ’ σην ψ̌η σ’
πολλά πικρά φαρμάκια

Πουλί μ’, η μάνα σ’ είμαι εγώ,
κακία ’κι κρατώ σε
Όσο εμέν θα φαρμακώντς
πάλι θα αγαπώ σε

Μάνα μ’, άλλο μη καλατσ̌εύ’ς,
τα δάκρυ͜α μ’ ’κι κρατούνε
Εγώ φαρμάκια εδώκα σε
κι εσύ αγάπη δί’ς με

Πουλί μ’, η μάνα σ’ είμαι εγώ,
τα δάκρυα σ’ ας πίνω
Κλάψον η ψ̌η σ’ να ξελαφρών’,
εγώ εσέν ’κι αφήνω

Μάνα μ’, εσύ ’σαι τα φτερά μ’
ντο δί’ς με και πετάω
Πάντα θα έχω σε σην ψ̌η μ’
όσο μακρά κι αν πάω

Μάνα μ’!