Έχασα τ’ αχούλι μ’

Έχασα τ’ αχούλι μ’, ψ̌ήκα μ’,
και ντο λέω σε εγροίκα
Εγάπ’ αν έν’ το όνομα σ’,
εμέν λέγ’νε Στελίκα

Άμον ήλιος εφώταξεν
το πρόσωπο σ’, κορτσόπον
Το πόι σ’ λεγνόν κι έμορφον
άμον κυπαρισσόπον

Έχασα τ’ αχούλι μ’, ψ̌ήκα μ’,
και ντο λέω σε εγροίκα
Εγάπ’ αν έν’ το όνομα σ’,
εμέν λέγ’νε Στελίκα

Πολλά γλυκύν η καλατσ̌ή σ’,
τα χ̌είλια σ’ στάζ’νε μέλι
Να έμ’νε εγώ το μελεσσίδ’
κι η εγκάλια σ’ η κυψέλη

Έχασα τ’ αχούλι μ’, ψ̌ήκα μ’,
και ντο λέω σε εγροίκα
Εγάπ’ αν έν’ το όνομα σ’,
εμέν λέγ’νε Στελίκα

Δος με το μέλ’ ας σα χ̌είλια σ’,
μικρόν μελεσσιδόπον
Και για τ’ εσέναν λύουμαι/καίγουμαι,
βρούλαν έχ̌’ το καρδόπο μ’

Έχασα τ’ αχούλι μ’, ψ̌ήκα μ’,
και ντο λέω σε εγροίκα
Εγάπ’ αν έν’ το όνομα σ’,
εμέν λέγ’νε Στελίκα