Μη κλαις, πουλόπο μ’

Προβολή Τραγουδιού

Σοφία Παπαδοπούλου Νο2 | Πόντιοι, η χρυσή ελληνική ράτσα

Καλλιτέχνες: Αρχιμήδης Γεωργιάδης, Σοφία Παπαδοπούλου

Μη κλαις, πουλόπο μ’, για τ’ εμέν
ντο έφυγα σα ξένα
Όσον μακρά -ν- ευρίουμαι
ο νους ι-μ’ έν’ σ’ εσένα

Μη κλαις, πουλόπο μ’, για τ’ εμέν
και μη κλαινί͜εις το ψ̌όπο σ’
Θα έρχουμαι ας σην ξενιτει͜άν,
θα ρούζω σ’ εγκαλόπο σ’

’Κι ’ίνουμαι σην ξενιτει͜άν
χωρίς εσέν, πουλόπο μ’
Καθάν ημέραν ντο δι͜αβαίν’
λύεται το κορμόπο μ’

Εγώ -ν- αδά κι εσύ -ν- εκεί,
σύρομ’ τη μαναχ̌ίαν
Λαλόπο μ’, αντιβόεσον
ση Σάντας τα ραχ̌ία

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
ας σην	απ’ την	ασό σην (από την)
δι͜αβαίν’	(για τόπο) περνάει/ώ, διασχίζει/ω, (για χρόνο) περνάει/ώ	διαβαίνω
εγκαλόπο	αγκαλιά, αγκαλίτσα
έν’	είναι
έρχουμαι	έρχομαι
ευρίουμαι	βρίσκομαι
’ίνουμαι	γίνομαι
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλαινί͜εις	κάνεις κάποιον να κλάψει, στενοχωρείς
κορμόπο	κορμάκι
λαλόπο	φωνούλα
λύεται	λιώνει
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μαναχ̌ίαν	μοναξιά
πουλόπο	πουλάκι
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
ρούζω	πέφτω, ρίπτω
σύρομ’	σέρνουμε, τραβάμε, ρίχνουμε
ψ̌όπο	ψυχούλα