Σκίσον, Θεέ μ’, τη θάλασσαν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανασίδης, Στάθης Τσαϊρίδης

Σ̌κίσον, Θεέ μ’, τη θάλασσαν,
ποίσον δύο σοκάκια
να πάω κι έρχουμαι κρυφά
ας ση κοσμί’ τ’ ομμάτι͜α

Ήλε μ’, τη στράταν φώταξον
τ’ αρνόπο μ’ ντου δι͜αβαίνει
τ’ ιχνάρι͜α ’θε όντες αφήν’
να ελέπω πού κέσ’ μένει

Κι όντες, ήλε μ’, απιδι͜αβαίντς
και τσ̌οκεύ’ η σκοτία
Σο σπιχτόν τ’ εγκαλιόπον ατ’
να ευρίγουμαι αλλομίαν

Εγώ οξυπόλ’τος πορπατώ,
όλιον τη γην ελάστα
Τα τσ̌αρούχ̌ι͜α μ’ ’κι τσ̌ίζ’ ατα
αρ’ για τ’ ατέν ντ’ εγράσταν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλλομίαν	άλλη μια φορά
απιδι͜αβαίντς	φεύγεις, αφήνεις πίσω, προσπερνάς, ξεπερνάς	από + διαβαίνω
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
ατα	αυτά
ατέν	αυτήν
αφήν’	αφήνει
δι͜αβαίνει	(για τόπο) περνάει, διασχίζει, (για χρόνο) περνάει (γενικότερα) περνάει, παύει, τελειώνει	διαβαίνω
εγκαλιόπον	αγκαλιά, αγκαλίτσα
εγράσταν	φθάρηκαν, έλιωσαν	γράνω/γραίνω (=ροκανίζω, κατατρώγω)
ελάστα	περιφέρθηκα, τριγύρισα, περιπλανήθηκα	ἀλάομαι/ηλάσκω
ελέπω	βλέπω
έρχουμαι	έρχομαι
ευρίγουμαι	βρίσκομαι
’θε	του/της
ιχνάρι͜α	χνάρια, ίχνη
κέσ’	εκεί μέσα, προς τα εκεί	κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κοσμί’	κόσμου
ντου	που, αυτό/ά που
όλιον	όλο, ολόκληρο
ομμάτι͜α	μάτια
όντες	όταν
οξυπόλ’τος	ξυπόλητος/η
ποίσον	(προστ.) κάνε, φτιάξε	ποιέω, ποιῶ
πορπατώ	περπατάω
σ̌κίσον	σκίσε (προστ.)
σκοτία	σκοτάδι
σπιχτόν	σφιχτό/ή
τσ̌ίζ’	λυπάμαι/ται, συμπονώ/εί	σίζω
τσ̌οκεύ’	καταπίπτει, επικάθεται, κλίνει υπό το βάρος	çökmek
φώταξον	(προστ.) φώτισε