Τη καρδίας ι-μ’ ο ουρανόν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Ιωαννίδης, Λάζος Ιωαννίδης

expand_content

Αν θέλετε τον ουρανόν
απέσ’ σην βούρα μ’ βάλλω
Μη λέτε με, μη λέτε με
τ’ αρνόπο μ’ να ανασπάλω

Ανάθεμά σε, νε σεβντά
ευρήκ’ς αγνά καρδίας!
Εκειαπέσ’ σύρτς το άψιμο σ’,
εκειαπέσ’ τη φωτία σ’

Πώς εγροικάς α’ ουρανέ
κι όντες πονώ λιβώνεις;
Κι αν τρέχ’νε τα δα̤κρόπα μου
την γην νερά γομώνεις

Ση καρδι͜άς ι-μ’ τον ουρανόν
σύννεφα μαύρα εκάτσαν
Ήλεν ’κι αφήν’νε να εμπαίν’
το ψ̌όπο μ’ εγονάτ’σαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
αγνά	αξιοθαύμαστα, περίεργα
ανασπάλω	ξεχάσω
απέσ’	μέσα
αρνόπο	αρνάκι, χαϊδευτική προσφώνηση γυναίκας
αφήν’νε	αφήνουν
άψιμο	φωτιά
βάλλω	βάζω
βούρα	χούφτα	vola=η παλάμη του χεριού ή το πέλμα του ποδιού
γομώνεις	γεμίζεις
δα̤κρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
εγονάτ’σαν	γονάτισαν
εγροικάς	καταλαβαίνεις
εκάτσαν	κάθισαν
εκειαπέσ’	εκεί μέσα
εμπαίν’	μπαίνει
ευρήκ’ς	βρίσκεις
ήλεν	ήλιος/ήλιο
καρδίας	(τη, γεν.) καρδιάς, (τα, ονομ. πληθ.) καρδιές
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λιβώνεις	συννεφιάζεις	λίβος<λείβω
όντες	όταν
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
σύρτς	σέρνεις, τραβάς, ρίχνεις
τρέχ’νε	τρέχουν
ψ̌όπο	ψυχούλα