Σ’ οσπιτόπο σ’ κάθεν στρατού

Σ’ οσπιτόπο σ’ κάθεν στρατού
εσέγκα λιθαρόπον
’Σ σην καλατσ̌ή σ’ ’κ’ εγροίκ’σα το
ποίσον με ισ̌μαρόπον

Τ’ οσπίτι μ’ έν’ απέσ’ σ’ ορμάν’
φύλλα καπλαεμένον
Αρ’ έν’ άμον το καρδόπο μ’
τα τέρτι͜α φορτωμένον

Καΐρεψον με, νε πουλί μ’,
Θεού πλάσμαν αν είσαι
Πας̌ κι εγεννέθα για τ’ εσέν
όλιον να τυραννί͜εις με

Το πασ̌απόρτι μ’ έτοιμον,
το ναύλο μ’ πληρωμένον
Για τ’ εμέναν το Τοψιλάρ¹
έτον ευλοημένον