Χ̌ειλόπα ολοκόκκινα

Τ’ απάν’ το χ̌είλος ι-σ’ γαϊτάν’,
τ’ αφκά παραζαλίζ’ με
Τ’ έναν ας σα δύο αν φιλώ
το άλλον θα ταβίζ’ με

Χ̌ειλόπα ολοκόκκινα,
άψιμον έν’ και καίγ’νε
Άμον κερόπον λύγουμαι
το «αγαπώ» όντες λέγ’νε

Ο ήλιον βγαίν’ και παρλαεύ’
όντες χαμογελούνε
Χάται η σκοτία ας σην ψ̌η μ’
εμέν όντες φιλούνε

Χ̌ειλόπα ολοκόκκινα,
άψιμον έν’ και καίγ’νε
Άμον κερόπον λύγουμαι
το «αγαπώ» όντες λέγ’νε

Κι ας σο κρασόπον το γλυκύν
κι άλλο γλυκέα είναι
Τα χ̌είλοπα μ’ όντες διψούν
τ’ εσά να έρ’ταν πίν’νε

Χ̌ειλόπα ολοκόκκινα,
άψιμον έν’ και καίγ’νε
Άμον κερόπον λύγουμαι
το «αγαπώ» όντες λέγ’νε