Ο Χαντζάρτς

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Βλαδίμηρος Χαραλαμπίδης, Τάσος Κουλούρης

expand_content

Κώτσο μ’, ξάι ’κ’ ελυπέθες με
και έγκες με σα ξένα
Κι ατώρα ούλ’ ελέπ’νε με
σα μαύρα φορεμένα

♫

Κώτσο μ’, ξάι ’κ’ ελυπέθες με
και έγκες με στα ξένα
[πώς έγκες με στα ξένα!]
Κι ατώρα ούλ’ ελέπ’νε με
σα μαύρα φορεμένα

Κλάψον, Σοφούλα μ’, κλάψον με
Μάναν ’κ’ έχω να κλαίει με
[Καν’νάν ’κ’ έχω να κλαίει με]
Ντό νά ’ξερα, Σοφούλα μου,
ο Χάρον ντο θα παίρ’ με
[η ξενιτει͜ά ντ’ ’α παίρ’ με]

Τον Κώτσον μακρά θάψτε ατον
μη ακούει τα λαλίας
Μ’ ελέπ’ φίλους και συγγενείς
το δά̤κρον τη Σοφίας

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
’α	θα
ατώρα	τώρα
έγκες	έφερες
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
ελέπ’νε	βλέπουνε
ελυπέθες	λυπήθηκες
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
κλάψον	(προστ.) κλάψε
λαλίας	λαλιές, φωνές, (γεν. ενικού) φωνής
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
ξάι	καθόλου
ούλ’	όλοι
παίρ’	παίρνω/ει