Ας ευτάμε ήντι͜αν εποίν’ναν

Και -ν- εγνώρτσα ολίγον
πώς εζήν’ναν σο χωρίον
Ούλ’ εντάμα εδούλευαν
με την ψ̌ην επίστευαν

Σ’κούνταν άν’ πρωί-πρωί
και -ν- εποίν’ναν την ευχ̌ήν
’Παρακάλ’ναν τον Θεόν
σην ψ̌ην πάντα είχαν Ατον

Και -ν- εδίν’νεν ατ’ς-ε υείαν,
σ’ οσπίτ’ απέσ’ ευλοΐαν
Έξεραν ούλ’ εκείν’
έξεργον και Κερεκήν

Έμπαιναν σην εγκλεσίαν,
δόξαζαν την Παναΐαν
’Κράτ’νανε και τη νεστείαν
για να επαίρ’ναν κοινωνίαν

Έσπερνεν ο γεωργόν
έβρεχ̌εν και -ν- ο Θεόν
Ούλα ατώρα εχάθανε,
μαύρα ημέρας έρθανε

Εσ’κώθεν ο ουρανόν,
εχολά̤στεν ο Θεόν
Νέ βρεχ̌ία νέ καλόν
τρανόν έν’ και το κακόν

Ας ευτάμε ήντ’ εποίν’ναν
τ’ εμετέρ’ οι παλαιοί
Να σ’χωρά μας ο Θεόν
και σ’ εμάς όλα̤ δί’