Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ να ποδεδίζω

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ να ποδεδίζω
σα μὲσα σ’ τα χ̌έρι͜α μ’ τυλίζω
Φιλώ και δάκω κι εσέν κλαινίζω
και τα σπαρέλια σ’ αποτυλίζω

Σ’ ατό τ’ ινιάτι σ’ ’κι ταγιανίζω,
πονώ και -ν- εμέναν κλαινίζω
Πάω να φεύω κι οπίσ’ γυρίζω
κι όλιον την ώραν εσέν νουνίζω

Η ψ̌η μ’ επέρεν άψιμον, βρούλαν,
καίει το καρδόπο μ’, τυλίζ’ τη γούλα μ’
Νερόν για φέρ’τεν τ’ άψιμον βζήστεν
κι αν ’κ’ επορείτεν εμέν αφήστεν

Παρχάρ’ τσ̌ιτσ̌έκι μ’, παρχάρ’ πουλόπο μ’,
για έλα έμπα σ’ εγκαλιόπο μ’
’Κι ταγιανίζω, θα βγαίν’ το ψ̌όπο μ’,
απέσ’ σα ψ̌ήα σ’ ποίσον με -ν- τόπον

Αναθεμά ’τον που ’κι αγαπά σε -ν,
έλα, τρυγόνα μ’, και μη φοάσαι
Έλα σ’ ατόνα που ποδεδί͜ει σε,
που τρώ͜ει και πίν’ -τ- σε κι άλλο ’κι αφήν’ -τ- σε -ν