Τα νύχτας όντας τραγωδώ

Τα νύχτας όντας τραγωδώ
αφκά σο παραθύρι σ’
φοούμαι γιάμ’ ακούνε με
η μάνα σ’ και ο κύρη σ’

Άι! τσουνίτσας θαγατέρα,
πάντα λες με «δέβα κι έλα»
Μετ’ ατό χαρεντερί͜εις με
κι έναν φίλεμαν ’κι δί’ς με

Αέτσ’ έν’, πουλί μ’, αέτσ’ έν’,
αέτσ’ (κι) άμον ντο λέω
Την ώρα ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’ και κλαίω

Τυραννίουμαι και κλαίω,
σε καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω

Τα τερτόπα μ’ από έναν
ατώρα εγένταν δύο
Πουλί μ’/Γιαβρί μ’, για τ’ έναν φίλεμα σ’
την ψ̌η μ’ πιλέ θα δίω

Έναν μήναν κι έναν χρόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον
Το κιφάλι μ’ σο μαξιλάρ’,
ο νους ι-μ’ έν’ σο δρόμον

Τα νύχτας όντας τραγωδώ,
αρνόπο μ’, πώς κοιμάσαι;
’Κι λες «γεργάνι μ’ άκλερον,
από ’πάν’ ι-μ’ να χάσαι!»;

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Ας σου ματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω