Η Σιβηρία

Σα κρύα γυροκλώσκουμαι,
σα κρύα απέσ’ κοιμούμαι
Απέσ’ σα κρύα λούσκουμαι
κι όλι͜α μ’ τ’ εκέσ’ πονούνε

Ατό κιάν’ ’κ’ έν’ ζωή
να ζεις άμον σ̌κυλίν
[Ε!] Απέσ’ κι έξ’ όλι͜α κρύα,
ωχρι͜ά κι η Σιβηρία

Το κλίμαν έν’ πολλά βαρύν
αδά σην ξενιτείαν
(Κι) ερρώστεσα ας σον καιρόν
κι ας σην αροθυμίαν

Ατό κιάν’ ’κ’ έν’ ζωή
να ζεις άμον σ̌κυλίν
[Ε!] Απέσ’ κι έξ’ όλι͜α κρύα
ωχρι͜ά κι η Σιβηρία

Εκρύανε κι η ψ̌η μ’ απέσ’
τρέχ’νε τα δά̤κρυ͜α μ’ κρύα
Εκρύανε κι η ψ̌η μ’ απέσ’
τα δά̤κρυ͜α μ’ τρέχ’νε κρύα
Κρύον ζωήν χωρίς χαράν
και χώρι͜α ας σα παιδία μ’

Ατό κιάν’ ’κ’ έν’ ζωή
να ζεις άμον σ̌κυλίν
[Ε!] Απέσ’ κι έξ’ όλι͜α κρύα
ωχρι͜ά κι η Σιβηρία