Τέρεν, τέρεν

Τέρεν, τέρεν πώς τερούν
κι όλ’ α̤τουν κρυφά γελούν
Γιατί αγαπώ εσέν
κι όλο πίνω και μεθύνω

Και σον ουρανόν τερώ
το Θεόν παρακαλώ
Επειδή είμαι μικρός
να ’φτάει θάμαν να τρανύνω

Αμάν!
Κρίν’νε την διαφοράν,
«έν’ τρανέσσα με ουράν!»
’Κι τερούν αν έν’ καλέσσα,
παλαλέσσα ή κακέσσα

Κι οι χωρέτ’ αμάν-αμάν
το πουσ̌πούσ̌’ν ατουν ευτάν’
σο χωράφ’, σην αγοράν
αν θα φτάνομ’ σην χαράν

Τέρεν, τέρεν πώς τερούν
οι χωρέτ’ καμπάνας κρού’ν
Επειδή τα γονι͜ακά μ’
την ευχ̌ήν ατουν ’κι δίν’νε

Και ο κύρη μ’ κλαίει και πίν’
[ωχ!] και η μάνα μ’ θα ζαντύν’
Κι όλο σύρ’νε τη γιαχά μ’
και χολι͜άσκουνταν και κρίν’νε

Αμάν!
Κρίν’νε την διαφοράν,
«έν’ τρανέσσα με ουράν!»
’Κι τερούν αν έν’ καλέσσα,
παλαλέσσα ή κακέσσα

Κι οι χωρέτ’ αμάν-αμάν
το πουσ̌πούσ̌’ν ατουν ευτάν’
σο χωράφ’, σην αγοράν
αν θα φτάνομ’ σην χαράν