Κλαίει η Μαύρη Θάλασσα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Απαγγελία/Αφήγηση/Ψαλμός, Χορωδία

expand_content

Κλαίει η Μαύρη Θάλασσα
το κύμαν αγριεύει
Σον Πόντον εγέντον κακόν
και πώς να ημερεύει;

♫

Πώς να ημερεύ’ η θάλασσα
και πώς να ησυχάζει;
Σείεται και αντιβοά,
ολόεν συντρομάζει

♫

Το μαύρον εγέντον κόκκινον
ας σο αίμαν ντ’ εκχ̌ύεν
Ν’ αηλί εμάς και βάι εμάς
ο Πόντον ενεβζήεν

♫

Εβζήεν κι εσταμάτεσεν
του Πόντου η καρδία
Άλλο καμπάνας ξάι ’κι ακούς,
μηδέ ποπά λαλία

♫

Και τα πουλόπα τη Θεού
άλλο ’κι κελαηδούνε
Απλών’νε τα φτερόπα τουν,
φεύ’νε κι αλλού πετούνε

♫

Φεύ’νε, φεύ’νε τα πουλόπα!
Αφήν’νε τα φωλέας ατουν και φεύ’νε
Φωλέας ντο έχτισαν πριν γεννίεται ο Χριστόν,
ας σα πανάρχαια τα χρόνι͜α
Έρημα και παντέρημα χωρία, πολιτείας

♫

Μη κλαίτεν ξάι, πουλόπα μου,
τα μέρι͜α μουν ’κι χάν’νταν
Πάντα ελληνικά έσαν
κι αέτσ’ θα είναι πάντα

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
ατουν	τους
αφήν’νε	αφήνουν
γεννίεται	γεννιέται
εβζήεν	έσβησε
εγέντον	έγινε
εκχ̌ύεν	εκχύθηκε, χύθηκε, εξέρρευσε	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
ενεβζήεν	έσβησε
έσαν	ήταν
καμπάνας	(ον.πληθ., τα) καμπάνες
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λαλία	λαλιά, φωνή
μέρι͜α	μέρη
μουν	μας
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ξάι	καθόλου
ολόεν	ολόκληρο/η
ποπά	παπά
πουλόπα	πουλάκια
συντρομάζει	τρέμει ολόκληρος/η/ο
τουν	τους
φεύ’νε	φεύγουν
φτερόπα	φτεράκια
φωλέας	(ονομ.πληθ.) φωλιές, (γεν. ενικού) φωλιάς
χάν’νταν	χάνονται, διώχνονται
χωρία	χωριά

Σημειώσεις

Απαγγελία: Κωνσταντία Αποστολίδου, Αλεξάνδρα Σιμιτσή, Θεόδωρος Σαββίδης
Χορωδία: Γεωργία Παρουτσίδου, Ελευθερία Παρουτσίδου, Κατερίνα Φωτιάδου, Λία Καραβανά